Dane techniczne

Załoga: 4-5 osób.
Masa bojowa: 7 000 kg.
Długość: 5,75 m.
Szerokość: 2,35 m.
Wysokość: 2,31 m.
Prześwit: 34 cm.
Prędkość po drodze: 100 km/h.
Prędkość w wodzie: 10 km/h.
Zapas paliwa: 290 litrów.
Zasięg na lądzie: 750 km.
Zasięg na wodzie: 120 km (17-19 h).
Pokonywanie wzniesień: 30 stopni.
Pokonywanie rowów o szerokości: 1,2-1,6 m.
Pokonywanie ścian o wysokości: 40 cm.

Opis

W dalszym rozwoju podstawowego typu opancerzonego samochodu rozpoznawczego konstruktorzy radzieccy opracowali ulepszony model, tym razem ze stałym uzbrojeniem umieszczonym w obrotowej wieżyczce. Pojazd ten, nazwany BRDM2 przyjęty został do uzbrojenia i skierowany do produkcji seryjnej w połowie lat sześćdziesiątych. W kompozycji BRDM2 zastosowano inny niż w BRDM układ rozmieszczenia głównych zespołów napędzanych oraz poszczególnych przedziałów. Silnik znacznie większej moc umieszczony został w tylnej części kadłuba, skutkiem czego przedział bojowo-desantowy znalazł się w części środkowej. Ustawiono nad nim standardowo wieżę obrotowo (stosowano także na radzieckim transporterze opancerzonym BTR60 PB, a także polskim SKOT-2A) z 14.5 mm wkm sprzężonym z 7,62 mm km. Zmieniony kadłub ma większą pojemność wewnętrzną, co umożliwiło wyposażenie pojazdu w wiele dodatkowych urządzeń, lub też w razie potrzeby przewóz większej liczby osób. Przy zachowaniu dotychczasowych możliwości pokonywania terenu oraz przeszkód wodnych zwiększone zostały pewne osiągi pojazdu, nadto zaś wyposażono go w udoskonalone przyrządy obserwacyjne urządzenia ochrony przeciwatomowej (filtrowentylacyjne itp.) noktowizor i aparaturę nawigacyjną. Pancerz BRDM2: do 14 mm, chroni przed działaniem pocisków broni strzeleckiej i odłamków artyleryjskich. Oprócz podstawowego modelu BRDM2 w ciągu następnych lat zbudowane zostały specjalne wersje: bezwieżowy pojazd dowodzenia BRDM2U z dodatkowymi radiostacjami, pojazd rozpoznania chemicznego BRDM2RCH. Obszerny kadłub wozu, w którym można kosztem zmniejszenia liczby załogi zamontować specjalne wyposażenie, umożliwia wykorzystanie pojazdu do budowy samobieżnych wyrzutni pocisków rakietowych swego rodzaju niszczycieli czołgów przeznaczonych specjalnie do walki z silnie opancerzonymi wozami bojowymi. Pierwszy model z sześcioprowadnicową wyrzutnią przeciwpancernych pocisków rakietowych przyjęty został do uzbrojenia jeszczew tatach sześćdziesiątych. Na defiladzie w Moskwie, w listopadzie 1977 roku, zademonstrowany został jeszcze nowszy model BRDM3 z 5-prowadnicową wyrzutnią przeciwpancernych pocisków rakietowych samonaprowadzanych na cel promieniowaniem podczerwonym. Wcześniej jeszcze na podwoziu BRDM2 zbudowano samobieźną wyrzutnię kierowanych przeciwlotniczych pocisków rakietowych. Od końca lat sześćdziesiątych opancerzony samochód rozpoznawczy BRDM2 (w podstawowym wariancie oraz odmianach) znalazł się BRDM2 w uzbrojeniu nie tylko Armii Radzieckiej, lecz również i innych armii państw-członków Układu Warszawskiego; dysponują nim także siły zbrojne niektórych państw afrykańskich oraz azjatyckich. W Wojsku Polskim BRDM2 zastąpił wcześniej używane i stopniowo wycofywane samochody BRDM oraz FUG. Wykorzystywany jest jako typowy pojazd pododdziałów rozpoznawczych i przez dowództwa pododdziałów innych rodzajów wojsk. Wersje z wyrzutniami przeciwpancernych i przeciwlotniczych pocisków rakietowych znajdują się w wyposażeniu pododdziałów artyleryjskich wojsk zmechanizowanych i wojsk obrony przeciwlotniczej.

Zdjęcia