include("ne.php"); ?> include("menu1.php"); ?> |
|
|
|
Dane techniczne
Załoga: 4 osoby.
Napęd: silnik model V-6R; sześcio cylindrowy diesel rzędowy o mocy 208 kW (280 KM).
Długość: 6,54 m.
Szerokość: 2,95 m.
Wysokość bez radaru: 2,25 m.
Wysokość z radarem: 3,8 m.
Masa własna: 14000 kg (bojowa 20500 kg).
Nacisk na grunt: 0,69 kg/cm2.
Max prędkość na drodze: 45 km/h.
Max wysokość pokonywanych przeszkód: 1,1 m.
Max szerokość pokonywanych rowów: 2,8 m.
Max nachylenie pokonywanych wzniesień: 60%.
Zasięg: 450 km.
Opancerzenie: 9,2-15 mm.
Opis
Skonstruowane w ZSSR we wczesnych latach sześćdziesiątych, jako
pierwszy na świecie autonomiczny samobieżny kompleks przeciwlotniczy, weszło
do służby w 1966 roku. Używane jest przez Algierię, Angolę, Bułgarię, Kubę,
Czechy, Słowację, Egipt, Etiopię, Niemcy, Węgry, Indie, Iran, Irak, Jordanię,
Kambodżę, Koree Północną, Libię, Mozambik, Nigerię, Preu, Polskę, Syrię, Rosję
i byłe republiki radzieckie, Wietnam, Jemen Północny i Południowy, kraje byłej
Socjalistycznej Republiki Jugosławii. Do czasu wprowadzenia ZSU-23-4, standardowym
samobieżnym działem przeciwlotniczym armii radzieckiej, oprócz zdwojonych karabinów
wielkokalibrowych KPW (14,5 mm) zainstalowanych na zmodyfikowanych podwoziach
BTR152 (6x6), BTR40 (4x4), było przeciwlotnicze działo samobieżne ZSU-57-2 rozwinięte
z holowanego S60. Głównymi wadami ZSU-57-2 były: mała szybkostrzelność i brak
pokładowej aparatury kontroli ognia.
ZSU-23-4 (ZSU to skrót od "Zenitnaja Samochodnaja Ustanowka") Służy
do zwalczania celów powietrznych, poruszających się z prędkościami do 450 m/s
na wysokościach od 100 do 1500 m i w odległości do 2000 m. Jest wykorzystywany
do obrony obiektów, kolumn wojskowych (w marszu i na postoju) oraz pododdziałów
poruszających się w szykach bojowych na polu walki, głównie przed atakami z
powietrza. ZSU-23-4 ma podwozie gąsienicowe transportera opancerzonego GM575,
podobne do użytego w samobieżnej wyrzutni rakiet ziemia-powietrze SA6 "Gainful"
(wg. NATO) i jest uzbrojone w poczwórnie sprzężone działka AZP23 kalibru 23
mm, prawie identyczne z zastosowanymi w dwulofowym holowanym zespole ZU23. Działka
są zamontowane w obrotowej wieży, na zewnątrz przedziału bojowego w celu ochrony
załogi przed gazami prochowymi. Automatyka działek opiera się na zasadzie odprowadzania
części gazów prochowych przez boczny otwór w lufie. Amunicja dosyłana jest w
taśmach z rozdzielnymi ogniwami. Lufy działek są chłodzone wodą i mają szybkostrzelność
teoretyczną 800-1000 pocisków na minutę (każde), ale w praktyce strzela się
krótkimi seriami po maksymalnie 10 pocisków (na lufę) lub, przy celach szybko
się poruszajcych, długimi (50 strzałów na lufę). Pojazd przewozi zapas 2000
naboi 23 x151 mm z pociskami: odłamkowo-burząco-zapalająco-smugowymi (OFZT)
o masie 188,5 g oraz przeciwpancerno-zapalająco-smugowymi (BZT) o masie 190
g (oba rodzaje pocisków zaopatrzone są w smugacz). Wieża pozwala prowadzić ogień
w zakresie 360 stopni w poziomie i od -4 do 85 stopni w pionie. Działko 23 mm
może być użyte zarówno jako przeciwlotnicze, jak też do zwalaczania celów naziemnych
i ma maksymalny zasięg skuteczny wynoszący 2500 metrów (maksymalny pułap na
jaki można prowadzić ostrzał wynosi 1600 metrów).
Opancerzony kadłub ZSU-23-4 dzieli się na trzy segmenty: kierowcy z przodu,
walki w centrum i silnikowy z tyłu. Załoga składa się z czterech ludzi: dowódcy,
operatora-celowniczego, operatora dalmierza oraz kierowcy-mechanika. Na wieży
zabudowany jest radiolokator RPK2 (składany podczas przemarszów) o zasięgu 25
km, służący do wykrywania celów, ich śledzenia i naprowadzania działek. Cel
może być wykryty w czasie jazdy, ale do otwarcia ognia pojazd musi zwolnić do
prędkości 25 km/h (na prowadzenie ognia w czasie jazdy pozwala układ stabilizacji
położenia osi anteny radaru i osi luf). System kierowania ogniem składa się
z optycznego, przelicznika i układu stabilizacji linii śledzenia celu oraz osi
luf. W przeliczniku, na podstawie parametrów ruchu celu, charakterystyki balistycznej
armaty i pogody, wypracowywane są kąty wyprzedzenia w płaszczyżnie poziomej
i pionowej. Dane te w postaci sygnału elektrycznego przekazywane są do elektrohydraulicznych
napędów naprowadzania. Parametry te można ustalać automatycznie za pomocą radaru
lub półautomatycznie przy pomocy przyrządu optycznego. Aparatura kontroli ognia
pozwala na działanie w każdych warunkach atmosferycznych. W chwili gdy radar
jest zakłócany lub system wykryje rakietę antyradarową automatycznie wyłącza
radar i przechodzi na optyczny system naprowadzania. System charakteryzuje się
50% większą celnością i o 66% większym efektywnym zasięgiem niż amerykański
Vulcan kalibru 20 mm. ZSU-23-4 wyposażono ponadto w: urządzenie ochrony przeciwatomowej
i przeciwpożarowej, środki obserwacji i łączności (telefon wewnętrzny R124,
radiostacja R123), aparaturę nawigacyjną.
Opierając się na wynikach amerykańskich badań, w 1977 r. na uzbrojenie państw
b. ZSRR wprowadzono wersję ZSU-23-4M, w której zmieniono: stację radiolokacyjną,
przelicznik, ukł. wentylacji i osłonę działek.
ZSU-23-4 znalazło bardzo szerokie zastosowanie bojowe na Bliskim Wschodzie i
było jedną z najskuteczniejszych broni w wojnie "Yom Kippur" z 1973 roku (pomiędzy
koalicją Egipsko-Syryjską, a Izraelem), gdzie używano je w kombinacji z rakietami
kierowanymi ziemia powietrze systemu KUB (czyli wspomnianym wcześniej SA6 "Gainful").
Te ostatnie zmusiły samoloty izraelskie do latania bardzo nisko, skutkiem czego
natykały się one na ZSU-23-4 i ręczne rakiety ziemia-powietrze 9K32 "Strzała
2" (SA7 "Grail" wg. NATO). ZSU-23-4 jest obecnie zastępowane przez przez nowy
samobieżny zespół przeciwlotniczy 2S6 "Tunguska" na podwoziu uniwersalnego pojazdu
gąsiennicowego GM569, uzbrojony w dwa sprzężone parami działka 30 mm 2A24i osiem
wyrzutni rakiet kierowanych 9M311.
Zdjęcia
|
include("menu2.php"); ?> |
|
|