Charakterystyka w grze

Nazwa: M1A1 ABRAMS.
Klasa: czołg.
Prędkość max: 58,5 km/h.
Załoga: [3] dowódca, celowniczy, kierowca.
Uzbrojenie:
- działo 120 mm, czas ładowania 17 sek, 35 poc. kumulacyjnych, 35 poc. podkalibrowych,
- karabin maszynowy, 500 sztuk amunicji.
Przeznaczenie: zwalczanie pojazdów wroga, piechoty.
Komentarz: Najlepszy moim zdaniem czołg w grze, choć częściej siadam do T80 (sentyment :). Najlepsze działo z najszybszym ładowaniem. Tu występuje ciekawostka. W rzeczywistości T80 i T72 mają automat do ładowania pocisków (tzw. karuzelę) a Abrams ma ładowniczego przecież... Więc wg twórców gry człowiek jest szybszy? :) Abrams w grze jest także najbardziej odpornym czołgiem.

Charakterystyka w rzeczywistości

Masa: 63000 kg.
Załoga: 4 osoby.
Długość: 983 cm.
Szerokość: 365 cm.
Wysokość wieży: 140,25 cm.
Prześwit: 48 cm.
Powierzchnia boczna: 15,07 m2.
Uzbrojenie:
- gładkolufowe działo 120 mm M256/105 mm M68A1,
- koakcjalny km kal. 7,62 mm M240,
- km kal. 7,62 mm i plot. wkm M2 12,7 mm,
- 12 miotaczy granatów dymnych M250.
Amunicja: 40 pocisków 120 mm APFSDS-T M829 z głowicą ze wzburzonego uranu, M8300 HEAT-MP-T, HEAT, M865 TPCSDS-T, M831 TP-T.
Napęd: turbina gazowa Lycoming Textron Honeywell AGT-1500.
Moc: 1500 KM przy 2200 obrotów/min.
Urządzenia specjalne: system ochrony ABC, system filtr wentylacji 200 SCFM, automatyczny system przeciwpożarowy Halon, układ klimatyzacji.
Paliwo: dieslowskie, benzyna.
Prędkość max: 68 km/h.
Zasięg: do 470 km.
Moc jednostkowa: 19,24.
Pokonywanie przeszkód: pionowej o wysokości 1,25 m, rowu o szerokości 2,75 m.

Opis

W 1985 roku do produkcji seryjnej skierowany został nowy, zmodyfikowany Abrams M1A1, który częściowo uzupełnił starszego M1. W jego skład wchodzi nowa armata 120 mm, system regulacji ciśnienia i filtrowentylacji przedziału bojowego chroniący przed bronią typu ABC (atomowa, bakteriologiczna, chemiczna), oraz nowy typ opancerzenia. W dodatku M1A1 posiada zestaw (DWFK) przygotowujący go do pokonywania głębokich brodów, transporter powiadamiający o położeniu pojazdu i cyfrowy komputer DECU monitorujący prace i wydajność silnika (zmniejsza zużycie paliwa).
Zasadniczym uzbrojeniem wozu M1A1 to gładko lufowa armata kal. 120 mm M256 o długości lufy kalibru 44, zaprojektowana przez niemiecki koncern Rheinmetall GmbH. Jak zademonstrowano w Operacji Pustynna Burza, odległości strzału skutecznego dochodziły do 4000 m. Najpopularniejsza amunicja wykorzystana do tego działa to pocisk kinetyczny, podkalibrowy stabilizowany w locie brzechwami APFSDS-T M829 z głowicą ze zubożonego uranu, stosowane są także pociski kumulacyjne M8300 HEAT-MP-T, kumulacyjne HEAT, treningowe M865 TPCSDS-T oraz M831 TP-T. Wraz ze zwiększeniem kalibru amunicji uległa zmniejszeniu jej ilość do 40 sztuk. Zmieniono też pojemniki w przedziale bojowym do jej przewożenia. Armata ta ma żywotność 1000 strzałów, jest niezawodna i bardzo precyzyjna. Wyposażona jest w przedmuchiwacz i system informujący o zużyciu lufy zainstalowany przy jej wylocie.
Dodatkowe uzbrojenie M1A1 to uniwersalny km kal. 12,7 mm M2 HB, zainstalowany na zdalnie sterowanej przez dowódcę obrotnicy wyposażonej w celownik z 3x powiększeniem, służy on do ostrzelania siły żywej i samolotów na niskim pułapie. Uzbrojenie uzupełnia km kal. 7,62 mm sprzężony z armatą M240 i km 7,62 mm również M240 (zamontowany nad włazem działonowego). Po obu stronach wieży zamontowane są także dwie, 6-prowadnicowe wyrzutnie granatów dymnych M250 (L8A1) w ułożeniu celującym na wprost wieży. Standardowy granat dymny zawiera związek chemiczny fosforu, który maskuje i zakłóca obraz termiczny czołgu przed wrogiem. Zasłonę dymną może także wygenerować układ wydechowy.
Stanowisko dowódcy mieści się po prawej stronie wieży. Do obserwacji terenu służy mu 6 w pełni obrotowych peryskopów, które pokrywają 360 stopniowy krąg wokół pojazdu. Posiada on także stabilizowany, panoramiczny termowizor CITV firmy Texas Instruments, który umożliwia pobranie obrazu z czujników działonowego, przez co ze stanowiska dowódcy może być odpalane i naprowadzane niezależnie działo główne. Działonowy do dyspozycji ma celownik GPS-LOS firmy Electro-Optical Systems d. Hughes Aircraft Company oraz termowizor obserwacji nocnej TIS, dostępny od Hughes, generuje on obraz na podstawie różnic promieniowania cieplnego obiektów w polu widzenia. Termiczny widok wyświetlony jest na miniaturowym ekranie razem z parametrami dostarczonymi przez telemetryczny dalmierz laserowy Hughes, który zintegrowany jest z systemami kierowania ogniem. W M1A1 zastosowano także cyfrowy komputer kierowania ogniem. Dane z dalmierza przekazywane są bezpośrednio do tego komputera, który dokładnie oblicza tor lotu pocisku. Inne dane wprowadzane do komputera to: 1) kąt nastawienia działa, 2) zużycie lufy monitorowane przez czujniki umieszczone przy wylocie, 3) dane meteorologiczne dostarczane przez czujniki na wieży. Działonowy lub dowódca ręcznie wprowadza informacje te wraz z temperaturą, ciśnieniem barometrycznym i rodzajem amunicji po czym broń gotowa jest do strzału.
Stanowisko ładowniczego po lewej stronie armaty w niszy wieżowej nie posiada żadnych specjalnych przyrządów obserwacyjnych.
Kierowcy do obserwacji terenu służą 3 standardowe peryskopy lub konfiguracja z dwoma takimi peryskopami i jednym centralnie ułożonym wzmacniaczem światła szczątkowego. Peryskopy mają 120-stopniowe pole widzenia. Noktowizor Raytheon AN/VSS-5 zbudowany jest na podstawie 328 x 245 elementarnego, nie chłodzonego czujnika podczerwonego, działający w zakresie od 7.5 do 13 mikronów. Czołgi M1A2 przeznaczone dla Kuwejtu posiadają mniej zdolny wzmacniacz Raytheon AN/VAS-3.
Ochronę załogi stanowi nowy pancerz z płyt ze zubożonego uranu (izotop 235), który jest 2,5x gęstszy od zwykłej hartowanej stali stopowej, odporny na strumień ciepłych gazów pocisków kumulacyjnych oraz uniemożliwiający penetracji rdzenia pocisków podkalibrowych. Pancerz zwiększa masę czołgu do 65 ton i stanowi 55% masy całkowitej czołgu. Pojazdy noszące ten wbudowany w stal pancerz uranowy noszą oznaczenie M1A1HA (Heavy Armour) Abrams. Wyposażone są w nowe, grubsze gąsienice o szerszych ogniwach typu "Big Foot" T158 rozkładające na większą powierzchnię ciężar czołgu. Obecnie rząd ustanowił program modernizacji wszystkich istniejących w armii M1A1 do standardu HA. Jako dodatkową ochronę zastosowano automatyczny system p-poz Halon reagujący po 2 milisekundach od poczęcia zagrożenia. Przedziały załogi oddzielone są od zbiorników paliwowych pancerną i ognioodporną przegrodą. Górne panele czołgu są tak zaprojektowane by w razie penetracji wybuchały na zewnątrz pojazdu. W czołgu zamontowane są też urządzenia służące do ochrony załogi i podzespołów żywotnych przed działaniem fali uderzeniowej, promieniowaniem radioaktywnym, gazami bojowymi i aerozolami bakteriologicznymi oraz napalmem (broń ABC).
Jak dotąd wozy Abrams pozostawały niesprawdzone bojowo przez blisko 10 lat i kiedy Irak dokonał aneksji Kuwejtu w 1990 roku, zaistniały obawy przed skutecznością pojazdu w piaszczystych terenach i brakiem "luksusowych" warsztatów obsługi technicznej. Obawiano się również, iż skomplikowane systemy elektroniczne wieży padną ofiarą ciężkich warunków atmosferycznych i uszkodzenia mechanicznego. Bezpośrednio po decyzji prezydenta Bush'a zaczęto sprowadzać i koncentrować siły w rejonie Zatoki Perskiej. Z powodu rozmiarów i olbrzymiej masy czołgu M1A1, C5 - największy samolot transportowy w uzbrojeniu USA - zdolny był przewieźć zaledwie jeden czołg na raz. Oznaczało to bowiem, że prawie cała flota Abramsów musiała zostać transportowana na miejsce zdarzenia statkiem, co trwało zdecydowanie dłuższy czas.
Armia Iracka uzbrojona była przeważnie w sprzęt pancerny radzieckiej i chińskiej produkcji, m.in. ok. 500 czołgów T72 wyposażonych w doskonałe działo 125 mm 2A46 i wiele systemów podobnych do tych z M1A1. Jednak nowoczesna konstrukcja i rozwiązania T72 wypadły o dwie klasy niżej od Abramsa, bardziej porównywalne do starszego M60A3 Patton. Ponadto Irak posiadał wiele starszych pojazdów, blisko 1600 czołgów T62 i około 700 czołgów T54, po których spodziewano się wysokiej niezawodności mechanicznej. Do sił Koalicji sprowadzono dokładnie wg Departamentu Obrony 1848 M1A1 i M1A1HA wraz z 76 czołgami M1A1 i M1A1HA w służbie U.S. Marine Corps. Ponad 50% wszystkich zniszczonych czołgów irackich zalicza się na konto M1A1 i M1A1HA (pozostałe zniszczone przez lotnictwo, siły Koalicji, inne pojazdy przeciwpancerne jak uzbrojone w rakiety ppk TOW M2 Bradley, M996 TOW HMMWV). Sprzęt termowizyjny Abrams sprawdził się nadzwyczaj dobrze, gdzie umożliwiał nawiązanie walki w nocy, podczas burz piaskowych i w gęstym dymie palących się pól naftowych, przeciwną sytuację mieli natomiast czołgiści iraccy, których pojazdy niszczone były ogniem, którego nie mogli zlokalizować. Czołgi irackie najczęściej okopane wydzielały promieniowanie cieplne, które łatwo było odróżnić od otoczenia.
W rezultacie bezpośrednich działań bojowych ze służby wycofanych zostało 18 czołgów M1A1: dziewięć z nich było nie do odzyskania (7 z nich zniszczonych na skutek ognia przyjacielskiego), kolejne 9 czołgów zostało uszkodzonych w tym większość przez miny. Najważniejszy jest fakt, że w czasie działań nie ucierpiał żaden członek załogi czołgu. Było też wyjątkowo mało raportów o awariach mechanicznych.

Zdjęcia

Screeny