Dane techniczne

Kaliber: 7,62 mm.
Długość broni: 1125 mm.
Masa broni: 4,30 kg (z celownikiem PSO1).
Długość lufy: 662 mm, ma 4 bruzdy prawoskrętne o skoku 254 mm.
Zasilanie: magazynek pudełkowy na 10 nabojów.
Prędkość początkowa pocisku: 830 m/s.
Zasięg skuteczny: 1600 metrów.
Szybkostrzelność teoretyczna (praktyczna): 300 strzałów/min (30 strzałów/min).

Opis

Karabin wyborowy kaliber SWD 7,62 mm został opracowany w ZSRR przez E.F.Dragunowa (wygrał w rywalizacji z A.S. Konstaninowem w konkursie na nowy karabin snajperski), doświadczonego konstruktora broni sportowej. W 1963 roku wprowadzono go do uzbrojenie Armii Radzieckiej, a następnie Ludowego Wojska Polskiego i innych krajów (głównie byłego Układu Warszawskiego) w miejsce karabinu wyborowego Mosina wz. 1891/30.
Stanowi uzbrojenie strzelców wyborowych. Karabin standardowo wyposażony jest w celownik optyczny PSO1 x4 /6° (aczkolwiek instalować można inne typowe rosyjskie celowniki optyczne i optoelektryczne), a w przypadku awarii pozostaje celownik mechaniczny - krzywkowy o zasięgu do 1200 m. Najlepsze wyniki osiąga się przy strzelaniu z celownikiem optycznym na odległościach do 800 metrów. Stosowana jest w nim specjalna amunicja opracowana przez Sabielnikowa, Sazonowa i Dworianionowa, w przypadku jednak braku takowej można używać standardowej amunicji 7,62 mm x 54R (naboju z łuską która ma kryzę wystającą). Używane jej odmiany to: zwykła, smugowa, przeciwpancerna i przeciwpancerno-zapalająca. Oznaczenie SWD jest skrótem od rosyjskiej nazwy broni snajperskaja wintowka Dragunowa - karabin wyborowy Dragunowa. Karabin jest bronią samopowtarzalną działającą na zasadzie odprowadzania części gazow prochowych przez boczny otwór w lufie (jak większość broni rosyjskich) na tłok gazowy o krótkim ruchu. Zastosowanie tłoka gazowego, który jest osobnym elementem, przemieszczającego się na odległość krótszą od ruchu suwadła ograniczyło zmianę położenia środka masy broni podczas strzału (masa tłoka gazowego jest niewielka mimo znaczne długości lufy, zaś ruch środka masy zespołu odrzutowego oscyluje wokół środka masy broni), przyczyniając się do większej celności ognia. Ryglowanie następuje w wyniku współdziałania zamka i suwadła przez obrót zamka w lewo i wejścietrzech jego rygli za opory ryglowe w komorze zamkowej. Zasilanie odbywa się z dwurzędowego magazynka łukowego mieszczącego dziesięć nabojów. Mechanizm uderzeniowy jest typu kurkowego z kurkiem zakrytym, napędzanym własną sprężyną. Mechanizm spustowy (wyłącznie do ognia pojedyńczego) działa na zasadzie wyzębienia szyny spustowej z zaczepu cięgła języka spustowego. Karabin ma dwa bezpieczniki: nastawny - od przypadkowych wystrzałów oraz samoczynny (uruchamiany przez suwadło) - od wystrzałów przedwczesnych. Kolba drewniana ma wycięcie tworzące rękojeść i jest zaopatrzona w poduszkę policzkową.
Odmiana karabinu z drewnianą kolbą dostawną jest oznaczona SWDS. Karabin jest wyposażony w bagnet (rzecz rzadko spotykana w tego typu broni) wz. 1959 typ 6H4 stosowany także w karabinkach AKM i AK74.
Karabin ten jest podstawową bronią snajperską drużyny - jest to raczej broń dla strzelca wyborowego, niż dla snajpera. Odznacza się solidną budową i odpornością na uszkodzenia (cecha charakterystyczna radzieckich konstrukcji) w związku z czym nadaje się znacznie lepiej na pole bitwy niż jego zachodnie odpowiedniki przewidziane do zdecydowanie łatwiejszych warunków miejskich. Dość duża celność i niewielki odrzut (jak na tego typu broń). Standardowy celownik łatwo się niestety brudzi a jeszcze łatwiej go uszkodzić. Innym minusem jest brak dwunogu - widać tu typową myśl o karabinie wojskowym starszej generacji, gdzie podobne luksusy przysługiwały jedynie rkm-om. Mimo iż w porównaniu z doskonałymi karabinami takimi jak PSG1 wypada słabo to jego parametry w zupełności wystarczają do roli jaką ma pełnić, w związku z tym wciąż pozostaje najpopularniejszym karabinem snajperskim na świecie.

Zdjęcia